The Final Countdown

Ik zit nog heerlijk na te genieten van de leuke 2 weken die ik met mijn moeder heb gehad en sinds mijn moeder maandag weer is vertrokken zit het er toch echt aan te komen. Over 3 weken kan ik mijn lieve Marianne weer in de armen sluiten, want dat wordt wel eens tijd al zeg ik het zelf!

Oké, genoeg sentimentele onzin tijd voor een verhaal 
De afgelopen 2 weken heb wat minder gewerkt en zoveel mogelijk met mijn moeder beleefd, de eerste 2 dagen heb ik haar lekker alleen laten genieten van de jetlag. Die ze op het moment terug in Nederland ook weer heeft. Het eerste gezamelijke avontuur stond in het teken van “the grand slam of the asian/pasific” ook wel bekend als de Australian open. Ik had groundpasses geregeld en we konden overdag genieten van de halve finales meisjes en jongen. De groundpasses gaven ons toegang tot alle courts en een paar kleine stadions, helaas konden we niet in de Rod lever Arena waar die dag de senioren hun wedstrijden speelden. We hebben daarom buiten Naar de partij van Federer en Murray gekeken, gelukkig was het goed koud en werden we getrakteerd op een heuze 5 setter. De laatste set maakte het ons niet veel meer uit wie er zou winnen, we wouden graag naar huis maar de drang om de pot af te kijken was groter. Grappig genoeg kwam mijn moeder haar 2 reismaatjes van de heen weg tegen op het plein bij de halve finale, hoe gek is dat een stad van 4 miljoen inwoneners en ik weet niet hoeveel toeristen en dan per toeval iemand tegen komen. De australian open is een mooi groot toernooi, maar helaas waren we een beetje op de verkeerde dag aanwezig. Geen grote strerren gezien en Murray zal ergens inspelen en kwam niet opdagen terwijl er zeker een paar 1000 mensen op hem stonden te wachten. Achja hij heeft niet voor niets te finale verloren met ze verwende rot kop, ik gunde hem dat wel na t wachten in de kou.

De eerste zaterdag heeft John (mijn huisbaas) ons mee genomen naar een markt in Hirsbridge, de markt was midden in een soort van bos en er deden zich hippie achtige taferelen voor. Zo waren er allemaal mensen die zelfgemaakte veel te kleurreijke dingen verkochten, een tent waar je appel tabak en misschien ook wel andere dingen kon roken en natuurlijk niet te vergeten een kraam met “dutch pancakes” in nederland poffertjes of met de aussie-slang “pof-tjers”. Helaas waren ze niet bruin en ik had het vermoeden dat het meer naar een deegbal zou smaken dan naar onze ambachtelijke oerhollandse poffertjes, dus mijn dollars maar opzak gehouden. Nadat mama zich had verblijd met allerlei lokale troep zoals honing noten en geitenzeep (wie bedenkt het). Konden we verder met de trip. John heeft me al maanden verteld over de op-shop (2de-hands-winkel) waar hij altijd heen gaat en deze was op de weg. John is een verzamelijk en neemt alles mee naar huis waar hij denkt nog wat aan te hebben of met winst te kunnen verkopen, ook is hij tegen de “throw-away-society” die hier heerst in australie. Dus als hij denkt ergens nog iets mee te kunnen gooit hij het zeker niet weg. De op-shop was simpel gezegd een echte bende, ik heb van me leven nog niet zo een stapel zooi gezien met iemand die ook echt ervan overtuigd is dat die een winkel heeft. Er vooral veel stoffige maar ook gewoon vieze dingen. Het gene wat me meteen opviel waren 2 grolsch beugel flessen die buiten op een tafel te koop waren, hier kan je daar gewoon 5 dollar voor vragen. Ik weet dat ze mooi zijn maar je hebt ze hier ook 2 gevulde voor 2 dollar meer. Gelukkig lieten we de op-shop snel achter ons en nam john ons mee over het platte land, naar kangaroo ground. Hier staat een uitkijk toren waarvanuit je de stad van een mooie afstand kan zien aan de ene kant en aan de andere kant de bergen. Ook waren hier sporen te zien van de bosbranden die begin januari waren geweest. John vertelde wat over de omgeving en we gingen weer naar beneden, hier kwam een vrouw op ons afgerende met de vraag of we water hadden. Er was namelijk iemand zo slim geweest een sigaret in van een uitkijkflonder te gooien in het gras/stof en het stond pardoes in de brand. Gelukkig waren in 2 minuten 3 brandweer wagens ter plekke om de boel te doven. Ik schrok best wel want in 10 minuten was dit ontstaan en het liet wel even zien hoe brand gevaarlijk het was, 2 dagen ervoor was het 37 graden en als we toen het zelfde gehad hadden op die plek was het waarschijnlijk anders afgelopen.
 
John heeft ons die middag allerlei plekken langs de Yarra river laten zien, waar we werden verwend voor het prachtige landschap en het gezelschap van hele mooie dieren: Sacret Kingifsher (australische variant van de ijsvogel), Kangoeroes, lachvogels, een kleine hagedis, een bull ant (mier van 3cm) en een Echidna.

Die dag was het ook nog eens Australia day, of zoals john het noemt “invasion day”, de dag dat de australiers vieren dat ze australie bezet hebben. Dit jaar viel het op een zaterdag en daarom kreeg ik de maandag ook nog kado als een feestdag, het kan natuurlijk niet dat je een dag te veel moet werken omdat een feestdag toevallig in het weekend valt. Simon had me al verteld dat Australia day maar op 1 manier goed gevierd kan worden en dat is met een BBQ. De buren hadden ons uitgenodigd en zo zaten we s’avonds gezelligd australia day te vieren met een BBQ. In australie wordt alle vlees in 1 keer opgebakken en dan gaat iedereen het opeten, het resultaat je zit half warm vlees te eten. Maar je zit wel met zijn allen te dineren en er wordt geen man verbannen naar de “barbie”.

Opde extra vrijedag door australia day had ik besloten mijn moeder mee te nemen naar het Cricket, Australie tegen Sri lanka. De wedstrijd was s’avonds en om er een echte culturele dag van te maken zijn we naar het immigratie museum geweest voor de wedstrijd. Heel indrukwekkend om te zien hoe de eerste mensen 6 weken op een zeilschip zaten om deze kant op te komen, inovatie heeft dit ondertussen tot een 30 uur gereduceerd. De stappen er tussen in werden heel mooi uitgelegd en de omstandigheden waaronder mensen moesten leven op zo een schip vroeger waren ook indruk wekkend om te zien. Filmpjes met verhalen en aanplak biljetten om vrouwen naar “the land down under “ te krijgen.
Het Cricket was wederom fantastisch, het stadion was helaas niet heel erg vol “maar” 40.000 mensen van de 110.000 die erin kunnen. Dit mocht de pret niet drukken de sri lankanen hadden trommels en vlaggen in overschot en wisten de sfeer er goed in te bregen. Mede daardoor hebben ze de thriller dan ook gewonnen met 3 punten verschil.

Na 2 daagjes werken en een bezoek aan de victoria night market gingen mama en ik dan toch maar de binnenlanden opzoeken. Het plan was eers om naar de oceaan te gaan, maar met slecht weer op komt werd het richtinge het noorden. Echuca de stad die ooit gloreerde door hun hout zagerijen maar vooral de peddlesteamers, een boot voortgestuwd door een waterrad aan beide kanten. Onze reis bracht ons eerst naar Bendigo, de goudstreek. Ik roep hier al maanden dat ik wil gaan mijnen en goud wil gaan zoeken, deze droom was ik snel vanaf geholpen toen ik de mijn in bedigo midden in een wijk zag staan. Ik nam niet eens de moeite om de auto uit te stappen te kijken, ik heb besloten mijn goud droom dan toch maar in de Alaska te gaan verwezelijken inde nabije toekomt. Na een tocht door de heuvels en vooral het platteland, want ons heel erg aan nederland liet denken qua reliëf. Mijn moeder had een bijzondere accomodatie geboekt om dit avontuur onvergetelijk te maken, in Echuca gardens konden we in een echter “gipsy wagon”ons intrek nemen voor 2 nachten. Naast 2 gipsy wagons had echuca gardens ook nog een hostel, maar vooral de naam had ons op een verkeerd been gezet. Wij als achterlijke nederlanders hadden gedacht dat gardens een mooie tuin zou opleveren. Nou mooi was de tuid, vol met bloembakken maar een doorn in het oog was toch echt het kunst gras wat overal subtiel was aangelegd. Niet van dat moderne kunstgras, nee! Van dat oude groene plastic wat zo heerlijk verkleurd door de zon (die in australie bijna niet aanwezig is natuurlijk). De gipsy wagon was wel heel leuk ingericht en de 2 eigenaars waren hele gezellige homo’s. Een wandelingetje s’avonds bracht ons langs wilde kangoeroes, zwermen kakatoes (weer een ander soort) naar het kleine dorpje echuca. Het was heel gek dat er niemand op straat te vinden was en zo liepen we door het kleine verlaten spook stadje. De volgende dag was er gelukkig iets meer leven in het dorp en konden we de straat waar de hystorie noor voortleefde ons geluk op met mooie winkels en kaartjes voor de paddlesteamer. Een boottocht van een uur bracht ons over de murray river langs het mooie rivier bedden. De boot werd aangedreven op stoom en de moter was heel mooi in het midden bloot gesteld voord de echter WB’ers een lust om naar te kijken.
Smiddags gingen we opzoek naar Australian wildlife, Kyrabram Fauna park zou dan toch echt wilde koala’s bevatten. Het park was eigenlijk niet veel anders dan een dierentuin waar emu’s en kangaroes los lopen. Het leuke was wel dat mama en ik de enige gasten waren, dus we hadden een park voor ons alleen, wie kan dat nou zeggen? We hebben samen de mooie dieren van australie kunnen bewonden en nog even een face-off gehad met een kangoroe mannetje van 2 meter. Toen we om hem heen waren gelopen bleek al snel dat hij achter het voer van de walibi aan zat en niet achter ons. Een avond wandeling door het bos waar ik totaal de weg ben kwijt geraakt en mijn richtings gevoel me volledig in de steek heeft gelaten maakte de avontuurlijke dag compleet.
Na 2 nachtjes in echuca en omgeving hadden werd het tijd om naar huis te gaan. Dit maal reden we terug via het oosten om te kunnen genieten van de verscheidenheid van victoria. Ons pad begon plat als nederland maar als snel glooiden er heuvels met grote stenen, stenen zo mooi als hunnebedden die ons vreugde vol aan het mooide drenthe deden herinneren. De heuvers veranderde in bergen en de graslanden in bomen en stuiken, lake Eldon doemde op tussen de bergen en alle blauwe pracht verwende onze ogen. Dichter richting melbourne kronkelde de weg in de vorm van een bergpas ons zo het regenwoud in wat mij aan de dandenongs deed denken. Voor we naar huis gingen was er nog 1 wens van mijn moeder, Lilydale. Helaas was deze buitenwijk van melbourne niet de mooiste en we moesten ons best doen een bord te vinden als bewijs dat Lily ook echt in Lilydale was.

Na een dag souvenirs scoren en ons laatse avond maal heb ik mijn moedertje op de bus gezet om vervolgens hard aan t werk te gaan. Want ik had niet veel gewerkt in de tijd dat mijn lieve mams er was. We hebben het heel leuk samen gehad en mooi dingen beleefd.

Afgelopen week heb ik niet veel bijzonders beleeft, ik heb druk bezig dingen in mijn verslag te zetten die ik gedaan heb zodat niet alles op het laatste moment aankomt. Gelukkig is het weer top elke dag 30 graden met vandaag een mindere dag en volgende week weer 6 dagen 30 en meer! Jullie hebben wederom sneeuw  wat een geluk dit jaar!

Deze week ga ik dan eindelijk naar een Australian footbal wedstrijd, een vorm van rugby op een ovaal veld en met 4 palen. Maar hier horen jullie later meet oven.

Liefs Sierd

p.s. voor degene die het nog niet gezien hadden, er is een artikel over mij en mijn onderzoek geschreven: http://sportstechnologyblog.com/2013/01/30/water-polo-research-at-rmit/