Road Tripp'n

Ik wil graag van deze mogelijkheid gebruik maken om jullie het beste te wensen voor 2013, maak er wat moois van en geniet van het leven want dat is het belangrijkste.

Terug naar 2012, op kerstdag heb ik heerlijk geBBQ'ed bij chris thuis met een aantal Australiërs. We waren op het hoogte punt met een stuk of 10 mensen en de sfeer was heerlijk relaxed. Er was veel te veel eten en door alle gezelligheid heb ik mijn benen flink verbrand. Wie kan dat nu zeggen, afgelopen kerst heb ik mijn benen verbrand! ik dus.

Toen was het Boxingday, de dat alle flims in de bioscoop komen iedereen moet uitbuiken van kerstmis en natuurlijk Cricket. Dit jaar speelde Australia in een maar 5 dagen duurende wedstrijd tegen Ski Lanka. Gelukkig hadden wij betere plannen, vroeg in de auto Chris oppikken bij huis en op naar de Great Ocean road. Wederom was het rijden goed opletten omdat mensen hier voornamelijk hun baan houden en je dus aan alle kanten in halen. Snelweg gorrialla's heb je hier ook, helaas. Soms schieten ze hier van de ene naar de andere baan omdat ze denken dan sneller te zijn. Het voordeel van de mensen die in lijnen rijden, deze rotzakken schieten niet echt veel op omdat iedereen ongeveer 100 rijdt en je er dus echt tussen door moet slalommen wil je ook maar een beetje sneller zijn. Mooi naar mijn mening zouden ze in nederland!

Na een uurtje of 2 was daar dan eindelijk de oceaan, naast het eerste stadje Torquay ligt het beroemde Bells Beach. Dit is de geboorte plaats van het Australische surfen met onder andere het ontstaan van Quicksilver en het Quicksilver museum. We hebben het maar gehouden bij het zwemmen op bells beach. In de lucht hingen allemaal paraglider en we hebben ook een paar Wedge-tailed-eagles kunnen spotten die als de paragliders heerlijk opde turbulentie zweefden. Na anderhalf uur zwemmen zijn we maar weer doorgereden en na een bezoek aan de vuurturen in Aireys inlet. Doemde het officele bord boven de weg op "The Great Ocean Road" na maanden van denken wanneer ik er maar heen zo gaan had ik eindelijk mijn doel bereikt, wat resulteerde in een tevreden gevoel op deze toch al zo mooie dag. De volgende stop was Lorne, dit prachtige plaatsje ligt aan de kust midden in een groot nationaal park. Bij de het Info centrum kregen we te horen dat er een gratis camping was in het national park en de keuze tussen 60 dollar of gratis en het feit dat we 3 nederlanders zijn leide tot een snelle beslissing. Na het opzetten van onze tentjes, was het tijd voor een 2de keer zwemmen. Vervolgens wat vlees gehaald en gebruik gemaakt van de gratis bbq's die overal in het dorp staan. Een strand wandeling bracht ons naar een pier waar iedereen op inktvis aan he vissen was, het zijn maar enge beesten als je ze zo op de steiger ziet liggen. Daarna werden we aangenaam verrast door een zeehond die heerlijk aan het spelen was en toen we weg gingen nog even met zijn staart zwaaide. De grootste verrassing kwam toen we het 200m lange pad richting onze tent liepen, komt een man ons tegemoed zegt hij dood leuk in het nederlands "hey jongens moet je kijken daar loopt een Koala" en ja hoor hij rende (voorzover dit slome beest kan rennen) over het pad to een boompje in.

Dag 2 stond in het tegen van Koala spotten, na een heerlijk ontbijt met uitzicht op de zee en het bekijken van de watervallen die zo beroemd zijn in Lorne, was het weer tijd om in de auto te springen. Heerlijke bergweggetjes met uitzicht opzee brachten ons naar Point Hawdon, hier waren de koala beertjes te spotten was ons verteld. De weg die we moesten volgen was niet moeilijk te vinden onderaan stikte het van de azieten en reis bussen. Wij hadden besloten om niet meteen te stoppen maar eerst maar eens een eind omhoog te rijden om zelf opzoek te gaan naar koala's. Overal stonden mensen te kijken in bomen en zo nu en dan konden we uit de auto een grijs bruin koala propje herkennen in de bomen. Ze zijn nog best moeilijk te vinden tussen de groene blaadjes. De tocht ging verder, langs Appollo bay waar een korte frisse duik werd gemaakt om vervolgens een stuk land inwaards te rijden. Gelukkig was er een afslag richting de vuurtoren van Cape Otway. Opeens stonden er weer allemaal mensen op de weg en overal auto's geparkeerd. Dit maal waren alle bomen kaal en het was al snel duidelijk wie dit hadden veroorzaakt, nee geen bosbranden. Die o zo schattige koala beertjes eten graag eucalyptus en als ze met veel zijn worden de bomen dan ook geheel kaal gevroten. Het voordeel voor de luie toerist, je hoeft totaal niet te zoeken waar de beestjes zitten. Soms wel 4 of 5 in 1 boom, ik wou nog graag een koala baby zien en die heb ik dan ook uit eindelijk gevonden. Helaas moesten we voor de vuurtoren dik betalen om die te zien en wij als arme studenten in het dure australie hadden daar geen trek aan. Daar komt bij de great ocean road kent zoveel prachtige uitzichten dat het het echt niet waard is er voor 1 te betalen. Helemaal afgelegen aan de kust tussen de duinen lag onze 2de slaap plaats Johanna, deze camping was wederom gratis en heerlijk tussen de duinen bij een ruige zee. Hier was het sowieso niet verstandig te gaan zwemmen aangezien er net over het wateroppervalk allemaal rotzen zaten.

Op onze derde dag was het dan eindelijk tijd om de grote trekpleister van de great ocean road en 1 van de symbolen van australie te bezichtigen, De 12 Apostelen. Deze door de zee uit gesleten pilaren zijn echt mooi om te bewonden, naast dat er nog maar 9 staan. The london bridge was het volgende spectakel in de zee, deze bestond ooit uit 2 overbrugingen maar is de eertst is ingestort. Mijn huisbaas vertelde dat hij er op de dag dat ze instorte smorgens heen was gegaan en dat later die dag het geheel in was gestort. Er waren ook mensen op gaan staan en toende brug was ingestort moesten ze worden gered per helicopter. Na een bezoek aan Warnambool was het tijd om richting the Grampians te gaan. Dit grote nationale park is bekend om zijn prachtige uitzichten en diversiteit in flora en fauna. Na 2 uurtjes rijden doemde er 2 grote bergen op en wisten we dat we in de buurt waren. Midden in het park was een camping waar we dit keer wel vuur mochten maken, dus voor het avond eten wat vlees ingeslagen en richting te camping. Na 3dagen hadden ze zo ons kamp weer opgebouwd en het viel me al op dat er overal mooie vogels rond vlogen. Echt een verschil met nederland hier er zitten hier zoveel dieren als je in een bos bent zie je ze overal en de diversiteit en de kleuren vind ik echt fantastisch. Na het besloten we om de zonsondergang te gaan bekijken op de hoogste berg van de grampians. na een 10 km lange gevaarlijke bergpas omhoog mochten we ook nog 1,8 km wandelen. Rogier en Chris zaten nog helemaal in de strand stemming en waren op slippers gekomen, dit maakte hun gemopper tijden de 30 minuten omhoog lopen er niet beter op. Wel grappig was dat we de ene na de andere wandelaar inhaalde met hun complete wandel uitrusting. Het uitzicht boven was adembenemend helaas was het ook goed koud en winderig dus zijn we na een aantal foto sessies maar snel weer naar beneden gewandeld. Toen mocht ik in de schemer rijden, we hadden op de heen weg al wat walibi's en kangoeroes gezien en waren ons dan ook van het gevaar bewust. Eerst de bergpas overleven naar beneden in het bijna donker ging vlekkeloos. Vervolgens op de 25 km lange weg terug richting de camping, op deze weg mocht je 100. Maar na 5 minuten bij het rijden van 60 sprong er al een kangoeroe doodleuk naast de auto een stukje met ons mee. Ik kan jullie vertellen ik heb hard geremd maar het was best wel eng want die beestjes zijn niet klein. Gelukkig besloot t beetjes weer terug te hoppen het bos in. Hoe dichter we bij de camping kwamen hoe meer hoppende beestje we langs de weg zaten en zo heb ik niet harder dan 40 km per uur gereden. Op de camping aangekomen zat het helemaal vol met walibi's en kangoeroes die op het midden veldje waar we gebbq'ed hadden lekker aan het grazen waren.

ik was er vroeg uit op onze laatste dag en liep een beetje door het bos te kijken naar alle mooie diertjes, nog geen 30 meter van de tent stond ik opeens 3 meter van een walibi die ik niet gezien had. Ze waren er nog steeds! Even later ben ik samen met Chris ook nog evne door het bos gaan lopen en daar vonden we een moeder met haar jong, chris ging dan toch maar de camera halen terwijl ik op 4 meter afstand kon zien hoe ze aan het grazen waren en vervolgens hoe moeder de kleine ging wassen. Chris had rogier mee genomen en waar ik de heletijd netjes achten een boomstam was blijven staan ging rogier er meteen overheen en weg waren ze. gelukkig had ik nog een foto kunnen maken met me telefoon maar anders is het soms ook fijn om dingen voor jezelf te houden. Na een bezoek aan de watervallen in het park en nog een mooi uitzichtpunt zat onze mooie tocht erop, het was nog dik 3 uur terug rijden naar melbourne maar voor australische begrippen is dat zo gepiept.
Met oud en nieuw zijn heeft Simon ons meegenomen naar een park in Fitzroy, de hippie buurt. Hier was een soort van raveparty, overal liepen hipsters (soort van hippies maar dan van deze tijd) rond en er was volop drank, plezier en muziek. Midden in het park stond een pergola met daarop een paar DJ's die house-lounge achtige muziek draaiden, ik vind dit echt geen leuke muziek maar door de goede sfeer genoot ik vol op. We waren al om half 10 in het park en na het aftellen en het geschreeuw om 12 uur hadden we het snel voor gezien. Ook wel een keer leuk met oud en nieuw om half 2 in je bed liggen terwijl je wel bent uitgeweest. Vuurwerk wordt alleen afgestoken door de overheid op geplande plaatsen, in Melbourne is dit op federation square. Hier komen naar verluid zo'n half miljoen mensen op af, die om 5 over 12 allemaal weer naar huis willen. Voor de ouders met kids is er ook een vroege editie om half 10 ofzo als het net donker is. Geen vuurwerk met oud en nieuw is wel gek, ach dat was het toch al met dat warme weer. Simon vertelde me later die week dat het feest illegaal was en dat er 15.000 mensen waren geweest, supervet al zeg ik het zelf en geen agent gezien om de boel te laten stoppen want er waren alleen maar blije mensen.

2 Januari ben ik weer begonnen op de uni, deze dag had nog een extra bijzonder tintje want ik heb alweer 2 jaar verkering met mijn lieve marianne. Helaas waren we niet samen net als deze zomer toen we 1,5 jaar hadden en zij voor mij was gevlucht. Maar de bijzondere dagen zitten er bijna op, deze dagen doet me thuis wel extra missen want meestal staat de kerstvakantie in het teken van samen zijn en vrienden opzoeken.
Ondertussen ben ik met mijn stage een heel eind opweg en mag ik een artikel gaan schrijven over de resultaten die ik tot nu toe heb. Dit wordt wel pittig want ik vind artikelen lezen al moeilijk genoeg, maar een publicatie overhouden aan mijn stage is een mooie opsteker. Ik heb eindelijk contact met een bedrijf wat me polo ballen wil geven en ben met allerlei verschillende tests bezig, ik heb dus op het moment genoeg te doen en hier ben ik blij mee. Ook kijk ik er naar uit dat mijn moeder over 2 weken alweer mij komt bezoeken en over 7 weken is marianne alweer hier. De tijd begint te vliegen en er is nogsteeds genoeg te doen.

dit hoofdstuk lijkt me wel een keer af word zegt 2100 woorden.

Liefs Sierd